Տպավորություն է, որ գտնվում ենք 20-րդ դարի 80-ականների վերջում: Այն տարիներին էլ էինք տարբեր ատյաններ բողոքներ, խնդրանքներ և դիմումներ գրում, օրինակ՝ ՄԱԿ-ին, ԱՄՆ-ի չգիտեմինչին... Տարբերությունն այն է, որ այժմ այդ բոլոր ատյանները ներկայացված են Հայաստանում, և, «նամակ գրելու» փոխարեն, կարելի է, օրինակ՝ «արգելափակել» վերջիններիս ներկայացուցչությունների աշխատանքը:
Սակայն, նույնիսկ 20-րդ դարի 80-ականների վերջում ՀԽՍՀ-ի ազգաբնակչությունը հասկացավ, որ կա ՀԽՍՀ իշխանություն և ավելի արդյունավետ է վերջինիս «աշխատեցնել» կամ փոխել: Արդյունքում, ունեցանք 1989թ. դեկտեմբերի 1-ի որոշում, այնուհետև՝ ՀԽՍՀ ԳԽ:
Այժմ ՀՀ ազգաբնակչությունը, կարծես, մոռացել է, որ ՀՀ-ում իշխանություն կա: Փոխարենը ՀՀ իշխանությանն «աշխատեցնեն» կամ հեռացնեն, շրջայց են կատարում դեպի ՄԱԿ-ի և մնացած չգիտեմինչերի ներկայացուցիչների գրասենյակներ:
Արդյունք չկա: Չնայած, ո՞վ գիտի: Կարծում եմ՝ ՀՀ իշխանությունը «միջազգային շրջայցերի» համար ազգաբնակչությունից գոհ ու շնորհակալ է:
Կարեն Հեքիմյան